Αθλητική Παιδεία

Θα ήθελα να ξεκινήσω με την νίκη της χώρας μας στο πρωτάθλημα νέων στο μπάσκετ όπου κι εμφατικά κερδίσαμε το χάλκινο μετάλλιο επικρατώντας επί του Βελγίου με 80-78. Ας μη ξεχνάμε βέβαια και τη μεγάλη πρόκριση της εθνικής ανδρών μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισίου.

Φτάνει όμως αυτό;
Φυσικά και όχι! Αθλητισμός δεν είναι μόνο ένα άθλημα!

Έχοντας προσωπικά ζήσει σε Ισπανία και Γαλλία θα ήθελα να μιλήσω για το τι εστί αθλητική παιδεία. Αρχικά ας αναφέρω την αγάπη που έχουν για όλα τα σπορ κι όχι μόνο για τα γνωστά δύο (ποδόσφαιρο και μπάσκετ). Αφετέρου, ας αναφερθώ και στις εγκαταστάσεις που υπάρχουν στις δύο χώρες, οι οποίες είναι απίστευτες. Έχοντας σπουδάσει σε ισπανικό πανεπιστήμιο, είχα την τύχη να δω από πρώτη όψη αυτά τα οποία σας αναφέρω. Κλειστά πανεπιστημιακά γυμναστήρια μπάσκετ και φούτσαλ (ποδόσφαιρο εσωτερικού χώρου) ανοιχτά ποδοσφαιρικά γήπεδα με χλοοτάπητα τελευταίας γενιάς, γήπεδα τέννις κλπ.τ Επιπλέον, να τονίσω και την ύπαρξη διαφόρων τουρνουά όλων των αθλημάτων τα οποία ήταν οργανωμένα από την αρχή μέχρι το τέλος (σε πανεπιστημιακό και μη επίπεδο). Να αναφερθώ και στα πανεπιστημιακά γυμναστήρια με πισίνα και όργανα τελευταίας γενιάς; καλύτερα όχι…>

Όταν κάποιος κυκλοφορούσε στο κέντρο έβλεπε πάρκα με άτομα να απολαμβάνουν το παιχνίδι (όποιο άθλημα ήταν αυτό) και νέους μακριά από το κινητό και το λάπτοπ.

Ας περάσω όμως και στη Γαλλία όπου είχα την τύχη να παρακολουθήσω μεγάλους αγώνες όπως το Tour de France (αλήθεια γνωρίζει κανένας μας από το άθλημα της ποδηλασίας;) κι άλλους αγώνες τριάθλου, τρεξίματος κλπ. Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, είναι πως άνθρωποι όλων των ηλικιών γέμιζαν τους δρόμους κι ενθάρρυναν και ζητωκραύγαζαν όποιον αθλητή περνούσε από μπροστά τους, ακόμη κι ας μην τον ήξεραν ή ακούσει ποτέ τους!

Αθλητισμός δεν είναι μόνο ένα άθλημα!

Ας δούμε όμως και τα δικά μας τα δεδομένα…..ποδόσφαιρο και μόνο ποδόσφαιρο…μπορεί να παίζει η εθνική ομάδα μπάσκετ τελικό παγκοσμίου κυπέλλου και μία από τις ποδοσφαιρικές ομάδες να παίζουν σε 2ης ή 3ης τάξης ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και οι καφετέριες και τα μπάρ να προβάλλουν -κι από τις 10 οθόνες τους- (!) το ποδόσφαιρο.
Ευτυχώς το μπάσκετ μας έχει χαρίσει μεγάλες χαρές κι εξαπλώνεται σιγά σιγά όλο και περισσότερο.
Επιπλέον, να ρωτήσω εάν κάποιος από εμάς γνωρίζει κάποιον πετυχημένο Έλληνα αθλητή της πυγμαχίας;

Δυστυχώς, εγχώρια, έχουμε αναλωθεί σε έναν ανιαρό οπαδισμό όπου το μόνο που έχει σημασία είναι η νίκη απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο. Έχουμε καταφέρει να δίωξουμε από τα γήπεδα ηλικιωμένους και παιδιά. Έχουμε καταφέρει να μην υπάρχουν εγκαταστάσεις για να προπονηθούν αθλητές δημοφιλών -και κυρίως μη δημοφιλών- αθλημάτων. Έχουμε καταφέρει να παίζουν στα media και στις εφημερίδες μόνο τα μετάλλια κι όχι οι σημαντικές προκρίσεις αλλά και οι λοιπές θέσεις (πλην των 3ων πρώτων) σε τελικούς. Έχουμε καταφέρει να υπάρχει μίσος απέναντι σε συνανθρώπους μας για τα συμφέροντα ανώνυμων εταιρειών που νοιάζονται μόνο για το κέρδος τους.

Το ερώτημα όμως τι πρέπει να κάνουμε μπορεί να απαντηθεί ατενίζοντας το παρελθόν, διαβάζοντας ιστορία, αλλά και ακολουθώντας τα παραδείγματα άλλων χωρών. Είμαστε η γενέτειρα των Ολυμπιακών Αγώνων κι όμως συνεχίζουμε να παρακμάζουμε καθημερινά στο κάλος , στην ομορφιά και στον σεβασμό.
Ας κοιτάξουμε καλύτερα μέσα μας πρώτα και μετά ας προβούμε στις υπόλοιπες αλλαγές κι ενέργειες